BST ijvert voor herinvoering ABN

U herinnert het zich nog wel, het Algemeen Beschaafd Nederlands. Schoon Vloms in de volksmond. Sinds de overschakeling naar het Algemeen Nederlands is onze taal er echter heel wat op achteruitgegaan. Dat vindt althans Juul Vankasterweg, voorzitter van de Bond voor een Schone Taal.

"Je moet er de kranten maar eens op nalezen," zucht Juul, door de vrienden in Gooik kortweg "Zipper" genoemd.

"Je kan geen blad omdraaien of er wordt met geslachtsdelen gezwaaid. Neem nu een paar dagen geleden. Een welbekende Vlaamse krant besprak het voornemen om een nieuw Jupiler glas op de markt te brengen. Op zich natuurlijk een belangrijk onderwerp. Maar moest daar dan midden in het artikel absoluut een verwijzing inzitten naar de kloten van de stier?"

Jamaar, werpen wij van Pint en Gezin tegen, Gladde Gerrit tapte ze zo, op het ritme van de muziek, en dan de kraag net laten rusten tegen de kloten van de stier.

"Ja, zeg, natuurlijk," haalt Zipper de schouders op. "Dat weet toch iedereen. Maar hadden ze dat nu niet op een beschaafde manier kunnen zeggen? In het ABN? Bievoorbeeld dat de kraag van een pintje tot aan de heupen van de stier moet komen. Of, desnoods, tot aan de mannelijke geslachtsdelen van de stier. Maar zoals dat het er nu stond, dat trekt toch op geen, allee, ge weet wat ik wil zeggen."


Zipper uit Gooik klaagt keihard het verval der Vlaamse zeden en taal aan: "De verloedering van de maatschappij, mijnheer! O mores, o tempores! Weltschmerz!"

Wij van Pint en Gezin zijn het helemaal met Zipper eens, maar konden het toch niet laten fijntjes op te merken dat dankzij hem de kloten van de stier toch weer aan bod zijn gekomen in een Vlaamse kwaliteitskrant.

"Doeme toch!" roept Zipper uit, nu helemaal de kluts en het ABN kwijt. "Ge hebt me bij mijn kloten!"

Lach eens met een ander

U heeft het allicht ook al gehoord of zelfs meegemaakt. Men slingert u naar het hoofd: “Wie laatst lacht, best lacht”, of de uitdrukking “De lachende derde”.

Deze wijsheid geheel getrouw werd er in het Westvlaamse Poeke de VZW “Lach eens met een ander” opgericht. Deze vereniging heeft volledig als doel om de uitgestotene van de maatschappij, of anders, de mensen met wie steevast de spot gedreven wordt, een hart onder de gordel te steken.

“Inderdaad”, beaamt Valére Meersmaeckers, stichtend (dixit hemzelf: in alle betekenissen van het woord, terwijl hij stiekem loenst naar Angéle, uitbaatster van de kroeg waar de vereniging wekelijks samenkomt, “De Biekorf”) lid van deze club, “We stelden steeds vast dat lachen altijd maar verviel in uitlachen. Dat kan plezant zijn, haha, ik ben er ook niet vies van, maar ...”

Geheimzinnig blijft Valére ons begluren.

“Ik zien et. Gijlie zijt er nu ook mee aan het rammelen. 'k zien het wel, weeral zo een clubke, denken jullie. Wel het is precies tegen dat soort mentaliteit, of hoe noemt dat, dat wij willen opkomen.”

Tot onze scha en schande dienen we onze ingehouden, doch voor Valére schijnbaar duidelijk zichtbare lach, te onderdrukken.

“Nee mannen, ik neem jullie niets kwalijk. Maar ge stelt het toch zelf vast. Lachen is steeds meer uitlachen. Eddy Wally, Margriet Hermans, Pieter De Crem, de naam moet maar genoemd worden, en het spel zit op de wagen. Hoe denk je dat deze mensen zich voelen.”

Intussen telt deze vereniging een 45-tal leden, en dit na minder dan één jaar bestaan. Een succes, menen wij. Hoe denken de leden hierover.

Fernand Borkelmans: "Ah dat is prachtig. Waarom ik lid ben. Awel, ge ziet, mijn oren zijn nogal ruim uitgevallen. En al van in mijn kindertijd werd daaraan getrokken. Vandaar, altijd een muts of een klak, of wat dan ook op mijn hoofd. Ah ja, twaalf keer ben ik werk veranderd omwille van het getrek. Nee, nog nooit van vrouw veranderd, spijtig... Nee, zij trekt nergens aan.."


Fernand en hoofdeksels: een dekselse liefde.

Martin Vangremberen denkt er zo over: "Deze club heeft mij eigenlijk van zelfmoord gered. Ik zag het niet meer zitten. Ik durfde zelf niet meer naar den Aldi gaan. Altijd dienen achterklap. Ja, ik ben een beetje dik, maar dat maakt mij toch geen slecht mens?"


Vakantiefoto's troef: Martin tijdens een gedurfde pose

Cynthia Roesevelde: "Jarenlang maakte ik mij zorgen om mijn bestaan. Altijd werd ik aangestaard. Overal waar ik kwam, zonder enige aanleiding. Ben ik dan zo mottig, dacht ik steeds. Sinds ik mij bij deze club heb aangesloten, maak ik mij daar minder zorgen om. Maar waarom kijk jij zo?"


Voor gevoelige kijkers: Cynthia, somber, maar dan wel voor haar genezing.

Los van de wekelijkse sessies organiseert de VZW “Lach eens met een ander ook tweemaandelijks een bezinningsweekend.

Valére ligt toe: “Dat is noodzakelijk. De wekelijkse bijeenkomsten zijn een soort van up-to-date houden van de leden, of om te zeggen, het uitwisselen van ervaringen en belevenissen. Neenee, niet de belevenissen van Jommeke, alhoewel die af en toe ten sprake komen (en terecht, nvdr.) Maar diepgaander ingaan op de werkelijk problemen doen we tijdens de bezinning.


Valére, Mon De Schepelare en Vic Mortelmans tijdens de bezinning

Dat er nog dergelijke caritatieve oranisaties zijn, die de minder aangename kanten van ons uiterlijk (we zij niet allen Lambik, nvdr.) tot een positieve energie kunnen omkeren warmt iedere kamer van ons hart. Tijdens onze ontmoeting met de leden zagen we ze letterlijk openbloeien. Of deze mooie organisatie werkelijk alle problemen binnen onze verzuurde maatschappij zal oplossen blijft natuurlijk een vraagteken.

“Maar”, waarschuwt Valére ons, “Wie niet waagt, niet het bord afvaagt. Knoop dat in uw oren. En copain, diene neus van uw. Fameus stuk hoor, haha!”

Of hoe de club zijn eigen regels geheel trouw blijft.

Geïnteresseerden kunnen zich steeds aanmelden bij: Valére Meersmaeckers, Steenweg op Aalter 478, te 9880 Poeke.(rw)

Zegt Salou weldra salut?

Salou Ibrahim gooit tegenwoordig hoge ogen in de nationale voetbalcompetitie. Er wordt dan ook al druk gespeculeerd over een transfer naar een Belgische voetbalgrootheid. Volgens onze bronnen, klopt dit, maar zal Salou binnenkort niet voor Anderlecht, Club Brugge, of Standard uitkomen.

Wie maakt dan wel kans om een van de smaakmakers van ons voetbal binnen te rijven?

Ibrahim Salou, de neef van de bewierookte voetballer, licht een tip van de sluier op: "Salou speelt binnenkort voor Berchem Sport."

Berchem Sport?

"Inderdaad, van jongsafaan was Salou een grote fan van deze illustere voetbalvereniging die nog lang niet dood en begraven is. Danny Koekelcoren, Ronny De Beuckelaer, Stan Van den Buys,...allemaal jeugdprodukten van de Barchoem die tot Salou's verbeelding spreekten. Salou wil graag Berchem terug naar eerste klasse helpen. Met Berchem in eerste spelen is voor hem een jeugddroom. Dan pas zal hij vinden dat hij naar Anderlecht kan, zoals zijn grote jeugdidool."

Wie dat is?

"Kijk maar eens naar Salou's nieuw kapsel. Dan weet je meteen over wie ik het heb," knipoogt Salou's neef.



Foto van onze verslaggever: Salou "Coeck" vertrekt binnenkort allicht naar Berchem Sport.

Belgische sjoelbakkampioenen verkommeren op de bank

Om de paar jaren staat er een rijzende ster op in het Vlaamse sportwereldje waar we met zijn allen trots op kunnen zijn. Zo was het ook met de sjoelbakkampioenen Kristoffel Peut en Marije Bastijns. Veelbelovende atleten waar we nog vele jaren deugd van zouden hebben.

Dankzij de prestaties van Peut en Bastijns werd het imago van het sjoelbakken opgekrikt van een curiositeit tot een ware cafesport. Op jeugdige leeftijd behaalden Peut en Bastijns hun eerste Belgische kampioenstitels. In plaats van tennis was sjoelbakken de droom van de Vlaamse jeugd. Maar ook de bomma's lieten zich niet kennen. Er kon geen feest van de Gepensioneerdenbond voorbij gaan of er werd gesjoelbakt."



Archieffoto: Het eerste Belgische sjoelbakkampioenschap voor senioren, gewonnen door Nieke Vanschorsenere (midden)

Maar roem is van korte duur en een roemer is snel opgedronken. Zo ondervond ook Marije Bastijns. Na twee seizoenen SFC St. Amandsbergen naar de titel te hebben gesjoelbakt, verkaste ze voor een ongenoemd bedrag naar SK Osaka. Daar versleet ze echter meer broeken dan sjoelbakschijven in anderhalf seizoen bankzitten.

"Ik ging er kapot van heimwee. Ik mocht niet veel meedoen. En dan de taal. Ja, ik spreek wel drie woorden Frans, maar dat kennen ze daar niet, he."



Big in Japan: Marije Bastijns (tweede van links) in een zeldzame competitieverschijning in Osaka.

Middenweg het tweede seizoen in Osaka werd Marije met veel tromgeroffel teruggehaald door de Koninklijke SC Grimbergen. Maar ook in Grimbergen heeft Marije meestal de bank warm gehouden. "Het moet eens keren", zucht Marije. "Maar tegenwoordig met al die Ivorianen is het niet gemakkelijk om in de ploeg te geraken."

Ook Kristoffel Peut kende een blitzstart in zijn carriere. Na twee jaar schitteren bij Sjoelbak Kessel-Lo en een meer dan terechte Gouden Sjoelbak, verschoof Kristoffel naar de Italiaanse topclub Sjoelebacco Treviso. Om, net zoals Bastijns, vooral op de sjoelbank te zitten. "De moral was nochtans goed," verklaart Peut. "Ik had goeie benen, maar ja, dat helpt niet veel, he in het sjoelbakken."



Archieffoto: Peut in volle concentratie

Ook Kristoffel Peut keerde onverrichterzake naar de heimat terug. Peut houdt nu de bank warm bij SK Butsel.

"Ik vind dat ik niks te bewijzen heb", beweert de vroegere sjoelbakkenkoning. "Maar het is de trainer die beslist." (pl)

Duurzame contacten blijken heilzaam

Vorser Mattias Brutsaers heeft er gedurende vijf jaren over nagedacht. In zijn doctoraatsthesis besluit hij dan ook onomwonden: "Geregeld cafébezoek is goed voor zowel de geestelijke ontwikkeling van de mens, als dan wel steunt het de Horeca-sector, die het toch al moeilijk heeft."

"De jeugd gaat minder op café als pakweg tien jaar geleden. Kijk naar de studenten: kotfeestjes, drank kopen in nachtwinkels, zelfs het nuttigen van cola, ice tee en dergelijke. Vroeger ondenkbaar. Maar men mag de sociale factor niet uitschakelen! Dat zou nefast zijn."



Foto van onze verslaggever: Deze mensen tonen volgens Mattias het goede voorbeeld.

Somber moeten we echter niet worden volgens Brutsaers. "Inderdaad, contact is er nog, maar we wat merken we? Dat dit steeds meer gericht wordt op wat ik noem combi-activiteiten. Een weekend surfen aan zee met een groep, en diens meer. Maar steeds meer wordt vastgesteld dat het individualisme hoogtij viert. Ge staat nu ook niet direct met twee op een surfplank, toch?"

We stelden ons dan ook de vraag of het tij kan gekeerd worden. Is er nog hoop?

"Natuurlijk moet er een vorm van sensibilisering komen. Meer in het bijzonder moet de jeugd terug gewezen worden op de talrijke deugden van het pinten hijsen in de stamkroeg. Samen rond de tafel zitten en mijmeren over de schoonheid van de vrouw is immers van alle tijden. Over het werk gesproken worden kan ook, maar met mate."



Uit de studie van Mattias: zo zielig kan het zijn: een leven zonder vriendelijke contacten.

Brutsaers heeft meerdere voorstellen geformuleerd die de kafaattraditie, die wij Belgen ons zo eigen hadden gemaakt, terug nieuw leven in te blazen.

"33'ers terug aan dezelfde prijs aan klein pinten. Het lijkt misschien een kleine ingreep, maar onderschat de waarde ervan niet. Hot Chocolate rond middernacht en van tijd en stond Michael Jackson en Jo Vally, zodat sommige een danske kunnen plaatsen, al dan niet op een toog desbetreffend een podium. Het ligt hem aan die klein dingen."

Wij van PEG steunen Brutsaers in zijn queeste, doch konden niet nalaten een pessimistische noot te laten klinken.

Mattias Brutsaers lacht onze bezorgde oprispingen weg: "Er zijn reeds enkele politieke partijen die interesse hebben in deze sensibiliseringscampagne. Dat staat goed, he, campagne voeren met een pint in de hand."

"Bovendien," geeft Mattias ons een vettige knipoog, "eens men de smaak te pakken heeft van dit hele gebeuren, is er geen weg terug. Neem dat van me aan."

Pint en Gezin zal deze sterke uitspraak aan strikt wetenschappelijk onderzoek onderwerpen.(rw)

Succes stijgt Japanse Casanova naar het hoofd

Met een uiterst merkwaardige combinatie van Oosterse en Westerse elementen, heeft Kommorire Wan Sam Sake, de stichter van SamSake, een nieuwe vruchtbaarheidsreligie, heel Japan op zijn kop gezet. De nieuwe beweging heeft zich inmiddels verspreid naar het Westen van de States, en beweegt zich razendsnel richting West-Europa. De eerste aanhangers zijn al gesignaleerd in West-Duinkerke en vandaar is het maar een kleine stap om heel Vlaanderen in te palmen.

"Mor vent toh, het begon allemaal heel onschuldig", legt Wan Sam Sake uit in vlekkeloos West-Vlaams. "Na jaren experimenteren had ik een feilloze methode op punt gezet om Japanse vrouwen wild te maken van mijn sushi. Per dag had ik er wel tien tot vijftien. Ze lusten me rauw."

Na de publicatie van "Tokio Boy", waarin Wan Sam Sake zijn methode tot in de puntjes uit de doeken deed, veroverde de Japanse Casanova het hele eiland, dat grotendeels omgeven wordt door water.

"Het is allemaal zo moeilijk niet", vervolgt de beminnelijke Japanner. "Er zijn drie geheime rituelen die nu niet langer geheim zijn, want het staat allemaal in mijn boek. Ten eerste, elke dag tenminste 1 uur op je kop gaan staan. Man who stands on head, thinks with balls!"



Foto van onze verslaggever: Wan Sam Sake demonstreert de "think with balls" positie.



De tweede regel voor wannabe Casanovas is zich elke dag 3 keer 30 minuten naar Kyoto te richten (naar het Westen of naar het Oosten, al naargelang ge het bekijkt) en luidop te scanderen: "Bieke! Bieke! Bieke!" Dit bevreemdend ritueel kwam tot stand nadat Wan Sam Sake per ongeluk een aflevering van Familie te zien kregen via zatteliet.

"Ik verstond er geen botten van, want mijn kennis van Vlaamse dialecten was toen nog onbestaande", verklaart de auteur. "Maar Bieke Ilegems is natuurlijk wat wij in Japan een natural star noemen."

Dit ritueel heeft in Japan voor heel wat beroering gezorgd. Zelfs de keizer is al betrapt geworden op het luidskeels roepen van Biekes naam terwijl hij onder de douche staat.

Maar vooral het driemaal onderbreken van elke activiteit voor het aanroepen van een Vlaamse schone heeft Japan op zijn kop gezet. Critici hebben reeds een wetsontwerp ingediend dat het "Bi-Ke" zou verbieden tijdens kantooruren om het ondermijnen van het Japanse bedrijfsleven te vermijden.



Foto van onze verslaggever: Een groepje Japanse zakenlui maakt zich op voor een Bi-Ke ritueel

Kommorire Wan Sam Sake legt uit dat er echter nog een derde element dient toegevoegd te worden om een feilloze Casanova te worden.

"Ik ben sinds jaar en dag een grote fan van de Spider Murphy Gang. Sinds ik elke dag aanvang met een karaoke versie van Skandal im Sperrbezik, ben ik onweerstaanbaar geworden voor het vrouwelijke geslacht. Vooral "Skandal um Rosie" schreeuw ik heel hard mee en dat helpt dubbel."



Foto van onze verslaggever: Kris Sluiterharen uit Bredene vangt, sinds zijn bekering tot de SamSake religie, elke dag aan met een karaoke versie van Skandal im Sperrbezik.

Helaas moest Wan Sam Sake hier het interview afbreken, want het was tijd voor zijn tweede Bi-ke van de dag. Wij smeekten de beroemde auteur ons nog vijf minuten te gunnen, maar hij was onverbiddelijk. Al gingen we op onze kop gaan staan. (pl)

De mensen durven niet!

Volgens relatiepsycholoog Manu Verkerke zeggen de statistieken niet alles. "Men zegt altijd dat er meer echtscheidingen dan huwelijken zijn. Dat klopt, maar de cijfers zeggen niet alles. Er zijn eigenlijk nog veel meer mensen die willen scheiden, maar het niet doen."

Critici zeggen dat Dr. Verkerke een somber beeld ophangt van onze hedendaagse samenleving.

"Somber misschien wel", riposteert Manu, "maar je moet een kat een kat noemen. Een voldragen relatie is niet meer van deze tijd. Net zoals we zappen van zender naar zender, is de moderne mens niet langer geneigd om jaren in dezelfde sloefen rond te lopen."

We vroegen ons af of deze visie ook bij de burger hoogtij viert. We legden ons oor te luister bij enkele van onze medeburgers:

Achille De Vijvere (68): "Tja, ik ben al meer dan veertig jaar bij ons Mathilde. Klagen heb ik niet, maar in mijne goeien tijd, jaja. Zegt dat nu niet tegen ons Mathilde hé."



Archieffoto: Achille tijdens de laatste carnavalstoet.



Sabrina Meesdonck (19): "Wat is een lief? Iemand die altijd zegt dat ik iets niet mag doen. Dat is toch uitdagen om het juist wel te doen. En ik doe het toch zo graag."



Foto van onze verslaggever: Sabrina, na de daad



Na deze boude uitspraken, noteerden we nog de volgende korte maar krachtige opmerkingen:

Filip D.W. (40): "Het moet wel binnen het eigen ras blijven."

Steve S. (45): "Als het maar gratis is!"

Zoë Vanhasperen (25): "Sex, sex en nog eens sex, de mensen denken aan niets anders. Waarom zou ik anders zijn als de rest??"



Zoe is niet anders dan de rest (eigen inzet-red.)


Gewapend met deze uitlatingen confronteerden we Dr. Verkerke met zijn standpunt.

"Aha, het bewijst mijn gelijk, dunkt me. Een mens is niet gemaakt om lange tijd in hetzelfde nest te vertoeven. Verandering van smaak doet eten."

Onze redactie, niet vies van enige uitspatting, stelde zich de vraag of het aantal echtscheidingen in de toekomst dan ook pijlsnel in de lucht zal gaan.

"Nee", waarschuwt Dr. Verkerke, "De mensen durven niet! De familie, de omgeving, Opus Dei, allen zijn ertegen, dus blijft men tegen beter weten in toch maar samen. Maar het vreemdgaan zal daarentegen wel crescendo blijven gaan."

Ondanks herhaalde telefonische oproepen bleef Opus Dei zich, naar eigen traditie, onthouden. Hun standpunt bleef dus achterwege.(rw)

Kom van dat dak af

Het mag buiten dan nog koud zijn...maar de adembenemde Lavender geeft je garanti rillingen van een ander kaliber, gasten.

De 34 jaar oude, in Leuven geboren, schoonheid was eerst van plan dakwerker te worden, maar veranderde van gedacht na een avondje onderricht in figuurzagen. Toen duidelijk werd dat een schoon figuur tot heel wat meer kan leiden, werd Lavender fotomodel.



Page 3 Pinup: Nu poseert Lavender de pannen van het dak.

Ik weet het allemaal niet meer

"Alles heb ik al geprobeerd", bevestigt Vincent ("Zeg maar "vingt cents" of "Tweeduzend") onze titel. "Het wil maar niet lukken, het onmogelijke deed ik al. Zeer frusterend." Vincent is 39 jaar jong, zo wil hij zelf benadrukken. Maar de vrouw van zijn leven vinden, dat blijkt een oeverloze zoektocht.

"De Nijl heeft tenminste nog twee oevers, en een delta", tracht Vincent nog te grappen.

Wenend gaat hij verder: "Een delta, ja ook dat heb ik geprobeerd, deltavliegen. Mariska, zo noemde ze, was een fanaat van de luchtvaart. Dus, dacht ik, laat ik haar eens imponeren met een Delta-vlucht. Toen was ze er plotsklaps niet. En ik hing daar in de lucht!."

Al jarenlang is Vincent op zoek. Een huwelijk is, volgens hem, de kroon op het leven. "Nen bloemekee", dixit Vincent.



Uit het archief: Vincent, alias Tweeduzend, uitzonderlijk in een vrolijke bui.



"Maar het lijkt wel alsof ik ze niet mag vinden. Soms denk ik, was ik maar homo, dan moest ik niet zo zoeken. Maar tja, iedere vogel zingt zoals hij gebekt is, nietwaar."

Vincent is onvoorwaardelijk voor de vrouwen. "Nen vrouwenzot", zoals hij zelf claimt.

"Niks zo schoon als een schoon vrouw", spuwt Vincent uit, " en niks zo erotisch, behalve ne naakte pinguïn!".

Wat is dan zijn probleem? "Als ik dat zou weten, dan wist ik het!", schatert Vincent.

Geen klip is hem nochtans te veel, geen rivier te breed.


Uit het fotoalbum: Vincent, beste dames, is best avontuurlijk!



"Ik ben te hevig", probeert Vincent een verklaring te zoeken, "Ik wil er onmiddellijk opspringen. Ja, zo ben ik. Al dat gezever van eerst een goed gesprek. Vijf fazes...nougabollen! Niet voor de Tweeduzend! Ik weet al van in het begin waar ik wil eindigen."

Op de vraag of deze aanpak misschien te direct is, lacht Vincent ons volledig weg.

"Ne mens denkt aan niks anders. Zie maar op den tellevies. Alles is gewoon hop, hop, hop! Klappen, mijn botten!"

Mogelijkerwijze, dachten wij luidop, is een gesprek wel de basis van een duurzame relatie. "Klappen?? Kloppen ja, als ze niet willen doen ne mens wilt!", schuimt Vincent. "Het is toch niet omdat ne mens koppijn heeft, dat alles moet stilliggen??"

Vincent heeft zich jaren geleden bij meerdere huwelijksbureaus ingeschreven, doch zonder resultaat.

"Overal hetzelfde antwoord: we vinden niemand die bij u past. Wat is dat toch voor gezever? Ik vraag niet veel: sex en geen gezaag, meer niet! Maar dat kunnen ze schijnbaar niet vinden. Tegenwoordig willen de vrouwen allemaal ne man die kan breien."

Voldrongen van deze wijsheid wensen we Vincent nog veel geluk in zijn zoektocht. Toepasselijk geeft hij nog deze woorden mee: "Datings, consults, annonceskes in de gazet, alles deed ik al. Ik weet het allemaal niet meer!" (rw)

Overdreven vriendelijkheid schadelijk voor de gezondheid

Onderzoekers aan de University of Washington in Seattle in de States zijn tot de onthutsende vaststelling gekomen dat overdreven vriendelijkheid schadelijk kan zijn voor de gezondheid. Vlaams minister-president Yves Determ heeft bevolen campagnes die vriendelijkheid bevorderen voorlopig stop te zetten.

Bloemetjes voor mensen die glimlachen. Campagnes die mensen aanzetten om eens een complimentje te geven. Als het van onderzoekers in Seattle afhangt, zouden dergelijke campagnes overal bij wet verboden moeten zijn.

“Men heeft het vaak over de verzuring van de maatschappij. Hier in Seattle spreken wij van de “Seattle Freeze”. Maar dat wil niet zeggen dat ontdooien of verzoeten altijd goed is,” waarschuwt onderzoeker Frank Furrow. “Vraag maar eens aan de Eskimo’s wat ze van het broeikaseffect vinden, of aan iemand die aan suikerziekte leidt of hij nog een stukje kriekentaart wenst.”



Van onze fotograaf in Seattle: Een gezonde reactie


Jarenlang hebben onderzoekers zonder enige wetenschappelijke basis het belang gepredikt van een optimistische en vriendelijke ingesteldheid.

“Dat was dus allemaal zever in pakskes,” gebruikt Frank Furrow even een technische term.

Wat blijkt uit nieuw onderzoek bij duizend sujetten die net de kaap van de vijfendertig gepasseerd zijn? Mensen die meer dan drie keer per dag glimlachen, maken twintig percent meer kans op hartklachten dan mensen die nooit glimlachen.

“Eigenlijk zouden we de mensen moeten aansporen minder te lachen,” zucht Frank. Maar politically speaking is dat niet haalbaar. Kijk maar hoe lang het geduurd heeft vooraleer we beweging kregen in het verbieden van het roken in openbare gebouwen. En als we de mensen nu ook nog moeten verbieden van vriendelijk te zijn, dan is het hek helemaal van de dam. Toch raden wij aan om niet meer dan drie keer per dag vriendelijk te zijn.”

Er zijn politici in Vlaanderen die best te vinden zijn voor een onvriendelijkheidswetgeving zoals Frank Furrow voorstelt. Philippe L’automne van Het Vlaams Behang vindt dat er zo al genoeg gelachen wordt in Vlaanderen.

“Wij zijn er voorstander van om iedereen het lachen grondig te doen vergaan,” aldus Phillipe. “Immigranten moeten een vriendelijkheidstest ondergaan en als ze te vriendelijk zijn, zetten we ze gewoon op een C-140 terug naar hun land van oorsprong. Pas op, ik ben geen racist, maar ze moeten zich wel aanpassen.”



Van onze fotograaf: Zuster Klara, de Abdis der Carmeliten te Tielt-Winge, geeft het goede voorbeeld

Vlaams Minister-PresidentYves Determ waarschuwt voor overdreven reacties, maar acht het wel wenselijk de campagne van de Bond Zonder Ahnung voor het geven van ongevraagde (en dus ongewenste) complimentjes onmiddellijk stop te zetten.

“Lachen is allemaal goed en wel en we zijn allemaal menselijk. Maar het moet allemaal binnen de perken blijven.” (pl)

Pint afpakken is lichamelijk geweld

“Is bier levend of dood?” en “Behoort een pint tot de intrinsieke waarde van een man?” Dat waren de vragen waarover een Leuvense rechtbank zich boog, nadat een man een zaak had aangespannen tegen zijn ex-vriendin nadat zij zijn pint had opgedronken.



Archief foto: Een glas Stella voor het opgedronken werd.


In lagere rechtbank had de rechter de eis van de man tot schadevergoeding naast zich neergelegd, maar de rechter in hoger beroep besliste daar anders over. Na een debat van ruim een uur over de morele, wettelijke en filosofische implicaties van een goed geschonken bierkraag, besloot hij dat een verse getapte pint bijdraagt tot de “vastberaden stoerheid” van een man. (pl)

Gouden Schoen verkiezing miskenning van echt talent

Vorige woensdag werd de Gouden Schoen 2005 uitgereikt, gekoppeld aan een groots Tv-spektakel. Bedoeling is de beste speler van het jaar in de bloemetjes te zetten, waarbij allerhande deskundigen van verschillende makelij hun stem mogen uitbrengen. Eerlijke keuzes, logische winnaars?

Niet volgens Rigo De Wespelaere uit het West-Vlaamse Aartrijke, kapitein en spits van de lokale voetbalploeg.

“Altijd wordt er alleen maar gekeken naar de eerste klassers. Alsof er in de lagere regionen geen spelers zijn de allesbepalend zijn voor hun ploeg.”

Rigo speelt al vanaf zijn jeugd bij VV Aartrijke en is intussen al jarenlang de stoere kapitein van zijn ploeg.

“Die zijn ploeg naar overwinningen schiet, schrijf dat er maar bij”, snuift Rigo. Inderdaad, Rigo maakte in de laatste vier seizoenen gemiddeld 43 doelpunten per seizoen. “En ik heb ook al vijf penalty’s gepakt. Ha, ik ben de vaste vervanger voor wanneer onze doelman rood krijgt, of zat in zijn bed ligt. Ja, de matchen op zondagmorgen zijn soms een pest.”



Foto van Belga: Rigo demonstreert hoe hij de vorige zondag een pinanti stopte tegen Zwevezele



“Kijk, elke jaar meer dan 40 goalen, af en toe keepen en er eigenlijk bijna op uw eentje voor zorgen dat onze ploeg al drie jaar na mekaar kampioen speelt. Daar moet rekening mee gehouden worden. Voor zulke prestaties dient de Gouden Schoen. Maar ja, in het dorp weten ze het tenminste te appreciëren.”, weet Rigo ons nog mee te geven.

Maar rancune heeft Rigo niet, een eigen visie daarentegen wel.

“Nee, laat ze maar doen, die Willemsons, en al die zwarte mannen. Bij ons wordt er nog echte voetbal gespeeld. Niet dat verwijfde gedoe. Tackelen op de bal, en als het moet op de man. Fair-play, mijn botten. In Engeland spelen ze ook zo, en die winnen de grote prijzen.”

Intussen is Rigo al 44 jaar. Maar aan stoppen denkt hij voorlopig niet.

“Zolang de fysiek het aankan. En dat gaat nog zeer goed, nietwaar choe”, terwijl Rigo schalks naar zijn vrouw lonkt, met wie hij al 26 jaar getrouwd is. “’T was van moeten, he bie!”



Uit Rigo's fotoalbum: Rigo op zijn trouwdag



Dit weekend staat de topper tegen Varsenare op het programma. Rigo leeft intens naar die match toe.

“De heenmatch in september hebben we met 3-1 verloren, maar onverdiend verdomme. Diene blindenhond van een arbiter heeft twee terechte goalen afgekeurd en aan die mannen ne penalty cadeau gedaan.”, is Rigo duidelijk nog zeer verbitterd.

“Natuurlijk, twee goals van mij, haha. En nee, onze keeper had nog geen rood gekregen, dus ik stond bij de penalty niet in de goal.”, schatert Rigo het uit.



Foto van Belga: Rigo met een spectaculaire omhaal in de heenmatch tegen Varsenare



Na deze warme ontmoeting met één van de vergeten helden van onze voetbal, keren we terug, vol van de gedachte dat inderdaad ook gewone voetballers soms de Gouden Schoen verdienten. (rw)

Hij rijdt normaal Parijs-Dakar

Karel Lareu uit Oostrozebeke kon 's nachts niet slapen. Zijn vrouw nog minder. Tot een halve camion zand redding bracht.

"Alles had ik geprobeerd", bromt de sympathieke besnorde garagist uit Oostrozebeke, door zijn vrienden "Kareltje" genoemd omwille van zijn gespierd uiterlijk. "Maar zolang de rally duurde, deed ik geen oog dicht."

Toen Karel twee weken voor de start van de befaamde rally zijn linkerneusvleugel verzwikte bij het al te heftig snuiten van het stevige exemplaar op zijn aangezicht, was het verdict van de ploegdokter onverbiddelijk: voor Kareltje dit jaar geen Parijs-Dakar.


Foto van onze verslaggever: Geen Parijs-Dakar voor Kareltje.


"Ge moest zijn gezicht zien", zegt zijn vrouw Esmeralda. "Het stond op onweer en dat niet alleen vanwege de opgezwollen neus."

Karel was ontroostbaar. Van zodra het startschot weerklonk, had hij af te rekenen met een reeks etappes die hij niet de baas kon: eindeloze nachten van slapeloosheid.

"In de woestijn is alles zo scherp", legt Karel uit. "De zoete zweetreuk in je tent, het knisperen van het zand bij elke beweging die je maakt, de geur van de dieselmotoren...ik sliep als een roosje."

Na het uitproberen van allerhande slaapmiddelen, inclusief het herbekijken van alle afleveringen van "De Juiste Prijs", probeerde Karel uiteindelijk in slaap te vallen op zijn moto.



Foto van onze verslaggever: Karel op zijn moto.


Het slapen op de moto lukte. "Maar wel een geluk dat mijn vrouw zei dat ik de motor moest afzetten," weet Karel. Hij werpt een dankbare blik op zijn vrouw, met wie hij nu toch al 28 jaar getrouwd is. "De zomer voor de eerste editie," herinnert Karel zich levendig. "Ja, we waren er vroeg bij, he," knipoogt Esmeralda.

Het slapen op de moto hielp Karel met zijn slaapprobleem. Maar de tweede nacht viel hij van de moto en kneusde een wervel. Daarna zette Karel de grove middelen in: zand.

"Ik dacht: ik moet iets doen. En toen heb ik een halve camion met zand laten aanrukken en alles laten kappen in onze slaapkamer. Moet er nog zand zijn?", legt Karel uit.

"Goed, het is de woestijn niet. En de katten laten al iets achter. Maar dat heb je ginds ook met de woestijnvossen. Ik voel me gelukkig in mijn tent. Zelfs nu de race achter de rug is, wil ik niet terug naar mijn bed.", zegt Karel vastbesloten.

Ook Esmeralda is voor de zandkuur te vinden: "Dat was toch iets de eerste weken toen hij niet kon slapen. Ge had er gene mens aan. En dat zand was een oplossing, dus ik content. Ik moet er nog wat aan wennen aan al dat zand, het kruipt nogal makkelijk in mijne soutien," giechelt ze. "Maar alla, ik heb mijn ventje terug."

Maar volgend jaar slaapt Esmeralda ongetwijfeld weer alleen. Want Karel rijdt normaal Parijs-Dakar.(pl)

Herrezen uit de as

Op dinsdag, zeventien januari in het jaar onzes Herens 2006, herrees de te vroeg ten onder gegane publicatie Pint en Gezin. Schol!