Lach eens met een ander

U heeft het allicht ook al gehoord of zelfs meegemaakt. Men slingert u naar het hoofd: “Wie laatst lacht, best lacht”, of de uitdrukking “De lachende derde”.

Deze wijsheid geheel getrouw werd er in het Westvlaamse Poeke de VZW “Lach eens met een ander” opgericht. Deze vereniging heeft volledig als doel om de uitgestotene van de maatschappij, of anders, de mensen met wie steevast de spot gedreven wordt, een hart onder de gordel te steken.

“Inderdaad”, beaamt Valére Meersmaeckers, stichtend (dixit hemzelf: in alle betekenissen van het woord, terwijl hij stiekem loenst naar Angéle, uitbaatster van de kroeg waar de vereniging wekelijks samenkomt, “De Biekorf”) lid van deze club, “We stelden steeds vast dat lachen altijd maar verviel in uitlachen. Dat kan plezant zijn, haha, ik ben er ook niet vies van, maar ...”

Geheimzinnig blijft Valére ons begluren.

“Ik zien et. Gijlie zijt er nu ook mee aan het rammelen. 'k zien het wel, weeral zo een clubke, denken jullie. Wel het is precies tegen dat soort mentaliteit, of hoe noemt dat, dat wij willen opkomen.”

Tot onze scha en schande dienen we onze ingehouden, doch voor Valére schijnbaar duidelijk zichtbare lach, te onderdrukken.

“Nee mannen, ik neem jullie niets kwalijk. Maar ge stelt het toch zelf vast. Lachen is steeds meer uitlachen. Eddy Wally, Margriet Hermans, Pieter De Crem, de naam moet maar genoemd worden, en het spel zit op de wagen. Hoe denk je dat deze mensen zich voelen.”

Intussen telt deze vereniging een 45-tal leden, en dit na minder dan één jaar bestaan. Een succes, menen wij. Hoe denken de leden hierover.

Fernand Borkelmans: "Ah dat is prachtig. Waarom ik lid ben. Awel, ge ziet, mijn oren zijn nogal ruim uitgevallen. En al van in mijn kindertijd werd daaraan getrokken. Vandaar, altijd een muts of een klak, of wat dan ook op mijn hoofd. Ah ja, twaalf keer ben ik werk veranderd omwille van het getrek. Nee, nog nooit van vrouw veranderd, spijtig... Nee, zij trekt nergens aan.."


Fernand en hoofdeksels: een dekselse liefde.

Martin Vangremberen denkt er zo over: "Deze club heeft mij eigenlijk van zelfmoord gered. Ik zag het niet meer zitten. Ik durfde zelf niet meer naar den Aldi gaan. Altijd dienen achterklap. Ja, ik ben een beetje dik, maar dat maakt mij toch geen slecht mens?"


Vakantiefoto's troef: Martin tijdens een gedurfde pose

Cynthia Roesevelde: "Jarenlang maakte ik mij zorgen om mijn bestaan. Altijd werd ik aangestaard. Overal waar ik kwam, zonder enige aanleiding. Ben ik dan zo mottig, dacht ik steeds. Sinds ik mij bij deze club heb aangesloten, maak ik mij daar minder zorgen om. Maar waarom kijk jij zo?"


Voor gevoelige kijkers: Cynthia, somber, maar dan wel voor haar genezing.

Los van de wekelijkse sessies organiseert de VZW “Lach eens met een ander ook tweemaandelijks een bezinningsweekend.

Valére ligt toe: “Dat is noodzakelijk. De wekelijkse bijeenkomsten zijn een soort van up-to-date houden van de leden, of om te zeggen, het uitwisselen van ervaringen en belevenissen. Neenee, niet de belevenissen van Jommeke, alhoewel die af en toe ten sprake komen (en terecht, nvdr.) Maar diepgaander ingaan op de werkelijk problemen doen we tijdens de bezinning.


Valére, Mon De Schepelare en Vic Mortelmans tijdens de bezinning

Dat er nog dergelijke caritatieve oranisaties zijn, die de minder aangename kanten van ons uiterlijk (we zij niet allen Lambik, nvdr.) tot een positieve energie kunnen omkeren warmt iedere kamer van ons hart. Tijdens onze ontmoeting met de leden zagen we ze letterlijk openbloeien. Of deze mooie organisatie werkelijk alle problemen binnen onze verzuurde maatschappij zal oplossen blijft natuurlijk een vraagteken.

“Maar”, waarschuwt Valére ons, “Wie niet waagt, niet het bord afvaagt. Knoop dat in uw oren. En copain, diene neus van uw. Fameus stuk hoor, haha!”

Of hoe de club zijn eigen regels geheel trouw blijft.

Geïnteresseerden kunnen zich steeds aanmelden bij: Valére Meersmaeckers, Steenweg op Aalter 478, te 9880 Poeke.(rw)